Vrijheid om onnodig en onbeargumenteerd te kwetsen

Plaats reactie
Bert-Jan
Berichten: 229
Lid geworden op: do mar 02, 2006 23:45
Locatie: Wezep

Vrijheid om onnodig en onbeargumenteerd te kwetsen

Bericht door Bert-Jan »

2007, een nieuw jaar, nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen. Dat geldt voor ons allemaal, maar is dan ook meteen erg persoonlijk. Elke mens heeft zijn of haar eigen unieke beleving, dus ook de eigen wensen, voorkeuren, humor en verdriet. Ik wens u een 2007 waarin alle harten open staan. Misschien wel dé voorwaarde voor een jaar waarin voorspoed vrijuit vorm kan krijgen.

In 2006 is er zoveel gebeurt, zowel positief als negatief. Te veel om op te sommen en als je zaken gaat benoemen bestaat het gevaar dat je dan ook zaken overslaat die toch evenzo belangrijk waren of ervaren worden.

In een tijd dat iedereen (tenminste in Nederland) vrijuit zijn of haar mening kan uiten valt het mij op dat we daarbij steeds meer en meer harde stellingen en harde woorden gebruiken om met one-liners de discussies onnodig op scherp zetten. Dat is wat ik persoonlijk als directe weergave van een verhardende en “boze” maatschappij ervaar.

Vooral op het internet speelt dit fenomeen erg op. In allerhande fora kunnen mensen reageren op de realiteit van de dag, maar dat kan dan relatief anoniem vorm gegeven worden. Ikzelf volg veel discussies en schrik dan van de volstrekt onnodige harde taal die gebezigd wordt. Ik heb geen probleem met harde of directe taal, maar weet vaak niet wat ik moet met geluiden vol haat waarvoor ik de argumentatie maar niet kan vinden. Helaas geldt dan ook daar vaak het principe: actie = reactie. Voor je het weet ontstaat er een hetze door elkaar te overladen met verwensingen.

Een voorbeeld: Op het internet duiken nu (anno eind december 2006) de beelden op van de executie van de Iraakse ex-dictator Saddam Hussein. In de reacties van bezoekers daarbij lees je dan een scala aan gevoelens. Helaas lees je dan ook maar al te vaak dat men de ophanging toejuicht of de gebeurtenissen vol statische en kwetsende grappigheden benaderd. Ziet men nog wel het verschil tussen fictie en vreselijke werkelijkheid? Hebben wij als mens het recht om te doden en als dat dan zo is, het recht om dit met mobiele telefoons te filmen en te delen met de wereld? Wát is barbarisme, wíe is er dan barbaars, kun je je afvragen.

Op hetzelfde meningen platform (GeenStijl) roept dan iemand dat dit meteen een goede reden is om Wouter Bos ook maar op te hangen. Ik mis iedere vorm van argumentatie of aan(op-)knopingspunt. Nu had daar ook de naam van een ander mens kunnen staan, maar is dit nu de weergave van sferen die passen bij onze democratie? Elke mogelijkheid om je mening te geven lijkt aangegrepen te worden om het vuurtje van boosheid, verdeeldheid en agressie eens flink op te porren. Maakt niet uit waar het over gaat, kwetsen is in! Leve de vrijheid van meningsuiting !?

Oké, ik weet heus wel dat de meeste forum-uitspraken niet meteen verward mogen worden met het algemene beeld van de maatschappij. Het zijn persoonlijke meningen of methodes om eens lekker te prikkelen. Als je tegenwoordig geen voorstander bent van een organisatie of een persoon, dan kun je dat niet meer gewoon duidelijk maken door dat zo te stellen. Je wordt slechts gehoord als je dat gepaard doet gaan met doodsverwensingen, martelingen en schimmige stelligheden. Mij shockeert het echter nog dagelijks. Ik kán en wíl er niet aan wennen.

Nu zul je misschien zeggen: “Kijk er dan ook niet naar!”. Toch volg ik dit. Niet op de voet, maar wel met een schuin en oplettend oog. De internet underground en al z´n relatieve anonimiteit is nu nog hét platform om werkelijk alles te roepen waar je zin in hebt, maar wanneer slaat dit door naar meer openbare debat vormen? Wanneer wordt het een algemene norm buiten het internet? Er wordt al veel gezegd in straat interviews op TV, maar wanneer vinden we het niet meer dan normaal dat we onze politieke kleur bekennen door onze “tegenstanders” de galg of verschrikkelijke dood toe te wensen?

Ik ben er van overtuigd dat nog steeds de meeste mensen veel genuanceerder kunnen en willen denken. De kracht van die grote groep wordt echter niet voldoende gebruikt of gehoord. Door te laten zien dat we vanuit de eigen specifieke achtergronden toch als gezamenlijke maatschappij kunnen optreden, slaan we de handen zichtbaar en voelbaar ineen tegen alles dat onze vrijheden ondermijnt door diezelfde vrijheid te pas en onpas te misbruiken.

Niet door onze tegenstellingen (zoals bijvoorbeeld politieke overtuigingen & geloofsovertuigingen) meteen maar te zien als hetgeen dat ons tegenover elkaar zet. Dit terwijl we zoveel wezenlijke wensen en gevoelens delen. Zaken die als normgevend gezien mogen worden voor onze maatschappij. Menselijke waarden die onze levensbeleving zó positief kunnen beïnvloeden.

Bij het vrije denken en spreken hoort ook een verantwoordelijkheid. Het nadenken over gevolgen en invloeden. Soms is het inslikken van een prachtige, edoch door dees of gene als kwetsend te ervaren, volzin een mooiere en betekenisvollere daad dan het uitspreken ervan. Nadenken is onlosmakelijk verbonden aan de vrijheid van meningsuiting.

In een tijd vol communicatieve mogelijkheden is het de bittere waarheid dat we weer moeten leren praten én luisteren om de afstanden tussen mensen, die werkelijk bovenop elkaar wonen, beduidend te verkleinen.

Vrijheid van meningsuiting is een heel groot goed dat nooit verloren mag gaan. Laten we echter niet accepteren dat die woorden en bedoeling vertaald mogen worden in: “Vrijheid om onnodig en onbeargumenteerd te kwetsen”. Laat “respect” geen modewoord worden, maar een norm blijven.

Ik wens u een werkelijk fantastisch 2007, zoals ú hem maar hebben wilt, maar in een beleving en uitvoering waarin het niemand benadeelt of uitsluit.

Bert-Jan Dokter
voorzitter PvdA Oldebroek - Wezep
Sjaak
Berichten: 13
Lid geworden op: do sep 14, 2006 20:40

Bericht door Sjaak »

De doodstraf ! Waarom wel/niet !
Dit komt van professor Dr. Smalhout die de colums schrijft in de telegraaf:
(ps. ik had ook liever gezien dat families van slachtofers hem gingen aanpakken)

De terechtstelling van de Iraakse ex-dictator Saddam Hoessein, vandaag precies een week geleden, heeft in brede kring discussies veroorzaakt. Het kernpunt was de vraag of de doodstraf in onze tijd eigenlijk nog wel te verdedigen is.
Niemand op het westelijk halfrond twijfelt aan de schuld van Saddam Hoessein. Hij was een klassieke tiran en een massamoordenaar. Aan zijn handen kleefde het bloed van honderdduizenden burgers. Alleen al zijn campagne tegen de Koerden kostte aan ruim 180.000 mensen het leven. En dat alles nog afgezien van de meer dan 1 miljoen slachtoffers van de door hem veroorzaakte oorlogen, onder andere met Iran en Koeweit. Dat Saddam dan ook de zwaarste straf moest krijgen, zal niemand bestrijden. Maar de discussie over de vraag of dat wel de doodstraf moet zijn, is weer op gang gekomen nadat het onbeholpen filmpje van de executie in Bagdad, via Google op internet, door iedereen kon worden bekeken.
Dat filmpje is illegaal vervaardigd met een mobieltje. Irak is daar zeer boos over en het schijnt dat ze de amateurfilmer reeds hebben gearresteerd. De Irakezen zijn kennelijk bang dat nu iedereen een negatief beeld heeft gekregen van hun rechtssysteem. Dat deugt ook inderdaad voor geen meter. De bekende Amsterdamse jurist prof.mr. G.J. Knoops heeft daar onlangs nog op gewezen. Maar de gang van zaken rondom de terechtstelling van Saddam was schokkend. De veroordeelde dictator werd in zijn laatste ogenblikken uitgejouwd en beledigd door de zogenaamde getuigen, die vermoedelijk bestonden uit relschoppers en persoonlijke vijanden.
Maar vele Nederlanders konden nu voor het eerst zien hoe iemand in werkelijkheid wordt opgehangen. De Irakezen gebruikten daarvoor de Engelse techniek van de zogenaamde ’long drop’.

Beulsknoop
Daarbij wordt de knoop, of het schuifoog van de strop, geheel aan de linkerzijde van de hals gelegd, tegen de onderkaak aan. Bij Saddam werd een, van de Amerikanen afgekeken, reusachtige ’hangman’s knot’ (beulsknoop) gebruikt.
Als het luik onder de voeten van de veroordeelde wordt geopend, valt deze ongeveer 1.80 meter naar beneden. Het touw komt dan plotseling strak te staan, waardoor de hals soms meer dan vijf centimeter wordt uiteengetrokken en het hoofd acuut naar rechtsachter wordt gerukt. Daarbij breekt met garantie de nek en wel op het niveau van de tweede en derde halswervel.
Dat staat in de medische literatuur bekend als de ’hangman’s fracture’, de door een beul veroorzaakte breuk. Dit gaat gepaard met een totale verscheuring van het halsmerg. Er ontstaat dus een complete hoge dwarslaesie en een acute uitval van de wat hoger gelegen hersenstam. Omdat daar de meeste vitale centra zitten, treedt de dood acuut in. Ook het hart staat veelal direct stil. Er is dus geen sprake van verstikking zoals bij wurging optreedt, of bij het langzaam ophangen met behulp van een hijskraan. Saddam placht dat vaak bij zijn politieke tegenstanders te doen.
Desalniettemin is het welbewust en na een grondige voorbereiding doden van een mens een weerzinwekkende zaak die indruist tegen ieders gevoel. Vandaar ook dat er vrijwel geen rechter zal zijn die een door hem bevolen terechtstelling hoogstpersoonlijk zou kunnen uitvoeren.

Daar heeft hij een beul voor nodig. Dat is al eeuwenlang zo. En beulen worden dan ook sociaal gemeden, hetgeen natuurlijk geweldig hypocriet is in een samenleving die de doodstraf accepteert.
Maar ook sociaal-juridisch is de doodstraf zeer aanvechtbaar. Eventuele fouten in de rechtsgang kunnen nooit meer ongedaan worden gemaakt en de straf werkt absoluut niet afschrikwekkend op toekomstige misdadigers. In doodstrafvrije landen is de criminaliteit niet hoger dan in landen waar de galg, de gaskamer, de guillotine, de wurgpaal of het vuurpeloton nog enthousiast gebruikt worden. Een geheel ander feit is nog dat ter dood veroordeelden die zeer lang in de gevangenis of de dodencel moesten doorbrengen, vaak in de loop der tijd karakterologisch geheel veranderen.

Verloederd
Zo werd op 4 februari 1998 in Texas de 38-jarige Karla Faye Tucker met een dodelijke injectie terechtgesteld. Ze had een vreselijke jeugd gehad. Was een verloederde heroïneprostituee geweest en had met een andere verslaafde in 1983 een roofmoord gepleegd.
Tijdens haar 15-jarig verblijf in de gevangenis veranderde zij in een zeer religieuze en sociaal bewogen vrouw die ten slotte van haar medegevangenen de eretitel kreeg van ’Moeder Theresa van de dodencel’. De vrouw die uiteindelijk geëxecuteerd werd, was allang niet meer de criminele heroïnehoer die destijds de moord had gepleegd.
Het blijft dus een open vraag hoe ook een zeer zware crimineel zoals bijvoorbeeld Adolf Eichmann (de organisator van de Holocaust) zich zou hebben ontwikkeld als hij niet was opgehangen maar levenslang in Israël had moeten werken tussen de Joodse overlevenden van zijn moorddadige organisatie. Want de absolute hel is vermoedelijk niet eens het moment dat het valluik zich onder de voeten van de dader opent, maar de jarenlange confrontatie met de familie van de slachtoffers van zijn misdaad.
Het geschreeuw, gejoel, gedans en gevloek rondom het schavot van Saddam Hoessein toont slechts aan dat de geëxecuteerde dictator een typisch product van de Iraakse samenleving is geweest.
In dit licht bezien is de opmerking van Ban Kimoon, de gloednieuwe secretaris-generaal van de Verenigde Naties, dat „de doodstraf een zaak is van individuele landen”, de eerste grote politieke misser in het pas begonnen jaar 2007.
Plaats reactie